Časovničar i sačasnici

Opis

Časovničara i sačasnike različiti će čitatelji čitati na različite načine. Treba ovdje spomenuti da se ova „zbirka postistorijskih priča“ može čitati i u ključu „vjenčanja teologije i psihologije“. (…) To je rukopis dvojako drukčiji od većine izdanja na religijske teme štampanih kod nas. A zatim, on je i – kako je već nagoviješteno – stilom dobrano drukčiji od većine knjiga koje se bave srodnim temama. (…)

Možda ipak ponajprije treba istaknuti činjenicu da se u Časovničaru i sačasnicima prepoznaje zbiljski ekumenizam i zbiljska tolerancija. Časovničar i sačasnici tolerantni su jedni prema drugima, a iz duha njihovih rasprava naslućuje se ekumenizam kao praksa, ne kao puka parola. To je zapravo najdobrodošlije osvježenje hic et nunc…

Muharem Bazdulj

I tako smo, čitajući Časovničara, i sami prošli kroz proces učenja. Formalna rešenja koja pisac preispituje, jezik koji dekonstruiše, sve su to simptomi potrage za oblikom koji neprekinutom učenju, baš kao što je i zapoveđeno, treba dati u naše vreme. Poetičke tendencije Papinog rukopisa, poigravanje graničnim okolnostima usmeno-pisano, kombinovanje proznog izraza i stiha, ispitivanje jezika i granica njegovog značenja, to se moglo videti u ranije objavljenim Nesabranim pričama koje su hronološki nastale posle Časovničara i sačasnika, u Časovničaru su već naznačene.

Pisac još nije dao konačni odgovor na pitanja odnosa forme i sadržaja, kao ni na, već pomalo otrcano pitanje o statusu pisane reči. Stvar je, međutim, u tome, što to shvatimo tek kada smo knjigu pročitali. A čitajući i učeći saučestvujemo u plemenitom i nadasve neophodnom poslu oko čoveka i njegove duše.

Gordana Todorić